غروبِ جمعه

مولا جان

بیا بیا که طلوعت غروب نومیدی است

بیا بیا که حضورت بهشتِ زیبایی است

اللهم عجل لولیک الفرج

چشمهایش ...

بسم الله

شنیده اید می گویند:

- چشم دریچه ای به جان آدمی است

- چشم هایش برق می زند

- چشم هایش می خندد

- بی قراری را در چشم هایش دیده اید

- چشم هایش آرام است

اما

امان از روزی که فروغ چشم هایش خاموش شود ...

دیگر دیدگانش به زندگی باز نخواهد شد ...

آن روز

مرده ای خواهد بود که نفس می کشد،

در انتظار پایان ...

به وقت بغض  و تنهایی بی امان ...

دلم گرفته اما ...

دلم گرفته به خود قول داده ام امّا
برایتان ننویسم چه با دلم کردند ...

پاییز باشد ...

یا رفیق من لا رفیق له

پاییز باشد،

باران اما

نبارد ...

یک جای کار می‌لنگد!

باید

باران

بوی خاک و باران

خش خش برگ‌ها

و حس برگ ریزان

باشد ...

باشد و بباری تو هم

امان از بغض

امان از ناگفته‌ها

امان از تنهایی

راه گلویت،

نفست را می‌بندد ...

کاش بیایی

و دستان سردم را در میان دستانت بگیری

کاش ...

دوست داشتن

عجب حس غریبی است؛ دوست داشتن انگار فراموشم گشته ...
کاش
بود
و
عاشقش می شدم ...

جَلد

«هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است

 حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند

پ.ن: آقا جانم ...

دلم

دلم دیوانه بودن با ترا می خواست ...

غم باد

دلم داره می ترکه، کاش یکی بود می تونستم باهاش حرف بزنم ...
کاش
کاش
کاش ...

قاتل

ماه‌ها بعد 

با پیغامی از عشق سابقتان

امیدوار نشوید

«چه می‌کنی؟»

قاتل همیشه به محل قتل بر‌می‌گردد.

باز پاییز است ...

بازپاییز است،

اندکی از مهر پیداست

حتی در این دوران بی‌مهری

باز هم پاییز زیباست

🍁 مهرم قشنگ 🍂